سوءمصرف برخی از داروها در ایران، از جمله داروهای هورمونی از چالشهای حوزۀ داروست. مصرف این داروها خارج از منطق پزشکی، به ایجاد و گسترش بازارهای ثانویه انجامیده است. این مسئله موجب بار اقتصادی در نظام سلامت، اختلال در امور پزشکی و از لحاظ اجتماعی نیز موجب مصرفگرایی و گسترش بازار داروهای قاچاق شده است. رویکرد این پژوهش کیفی است؛ بنابراین قوانین و مصوبات مربوط به دارو، همچنین اسناد بالادستی و گزارشهای مختلف بررسی میشود. برای بسط نوعی تحلیل اجتماعی از مصاحبۀ عمیق با افراد مصرفکننده و ذینفعان و مسئولان در این حوزه و همچنین تحلیل اسنادی استفاده شده است. چارچوب نظری این پژوهش، ایدههای فوکو در پیوند زیست قدرت و مسئلۀ بدن و سلامتی با برخی از سیاستهای بازارگرایانه است. یافتههای پژوهش بر فرایندی چندوجهی بنا شده است: گسترش بازار داروهای هورمونی با نوعی سیاستگذاری خاص، بسط فرمی تجاری بین بازیگران جدید و عادیسازی مصرف دارو برای بدن. براساس یافتههای پژوهش، حوزههای نظارتی تاکنون نتوانستهاند در برابر چنین مسئلهای اقدام مفیدی انجام دهند و هژمونی برخی از تصمیمگیریها نیز به آن دامن زده است. همچنین الگوهای فرهنگی در جامعه نیز بازار را مستعد چنین تجارتی کرده است.